รอคำตอบ

บทสนทนาในชีวิตประจำวันของเรามักจะมีประโยคอยู่หลากหลายประเภทและประโยคที่ผู้พูดมักจะใส่ความคาดหวังลงไปกับมันมากที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นประโยคคำถามที่ต้องการคำตอบ..

เมื่อเกิดความสงสัยก็มักจะเกิดคำถามตามมา และคำถามนั้นก็จะเป็นกุญแจพาเราไปพบกับคำตอบและทำให้ความสงสัยนั้นจางหายไป ทุกอย่างมันก็มีเพียงเท่านี้แหละ และมันจะขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไปไม่ได้เลย เมื่อก่อนฉันก็ไม่ได้นึกใส่ใจกับมันเท่าไรนัก แต่เพราะว่าเมื่อไม่นานมานี้ ฉันมีคำถามข้อหนึ่งที่ติดค้างอยู่ในหัวมาตั้งแต่กลางปีที่แล้ว และมันก็เพิ่งจะได้คำตอบไปเมื่อวันศุกร์ของอาทิตย์ที่ผ่านมานี่เอง ฉันเลยเชื่ออย่างหมดใจเลยล่ะค่ะ ว่าทุกคำถามที่เกิดขึ้นมาแล้วมันจะต้องมีคำตอบอยู่แน่ๆ เพียงแต่ว่ามันขึ้นอยู่กับเวลาและตัวเราเท่านั้นแหละ ว่าจะสามารถค้นพบคำตอบนั้นได้ในตอนไหน

แต่บ่อยครั้งที่เราก็ไม่สามารถจะสรรหาเหตุผลมาไขความสงสัยนั้นให้กระจ่างได้ในทันที หลายๆคนเคยเป็นเหมือนกันไหมคะ? ที่ว่าจู่ๆคำตอบก็จะวิ่งเข้ามาหาเราเองน่ะ.. ช่วงนี้ฉันสัมผัสถึงมันได้บ่อยๆเลย คำถามมากมายในหัวถูกปลดออกไปทีละข้อๆ พร้อมๆกับเข็มนาฬิกาที่หมุนวนไปข้างหน้าอย่างไม่มีวันจะย้อนกลับ หรือความจริงแล้วชีวิตแค่จะบอกกับเราว่าสิ่งที่ควรทำอาจจะไม่ใช่การวิ่งตามหรือรื้อหาคำตอบจากที่ไหน เราเพียงแค่ต้องนั่งรอให้มันเดินทางมาถึงอย่างใจเย็นเท่านั้นเอง

ในบางกรณีคำถามของเราก็ต้องการคำตอบจากคนอื่น และก็เป็นที่แน่นอนอีกว่าบางครั้งคำถามที่ถามออกไปนั้น เราเองก็ไม่ได้ต้องการคำตอบจากใครหรอก อย่างที่บอกไปข้างต้นว่ามันไม่สามารถจะขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไปได้ คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบจากคนอื่นเกิดขึ้นมาได้นั้นก็เป็นเพราะว่าเราต่างรู้คำตอบอยู่แก่ใจแล้วต่างหาก :)

ณิวณัชฯ

3:47

182602