So what

มาวันนี้ก็ไม่ได้อยากจะเศร้าหรอกนะ กับเกรดรายวิชาหนึ่งที่มันออกมา เราว่ามันไม่ได้แย่นะ เพราะอย่างน้อยก็ไม่ใช่ F ล่ะ แต่ใจเจ้ากรรมนี่สิ ดันเหี่ยวไปแล้ว อย่างกับบอลลูนโดนปล่อยลมอย่างไรอย่างนั้นเลย พูดตามตรงเลยตอนนี้เรารู้สึกเคว้งคว้างเอามากๆ มันเหมือนเรากำลังวิ่งไปแบบไม่ได้อะไรและนับวันก็จะมีแต่เหนื่อยกายกับเหนื่อยใจไปเสียเปล่าๆ เพราะบนเส้นทางนี้เราไม่ได้มีเส้นชัยหรือสิ่งที่เรียกว่าเป้าหมายตั้งอยู่ที่ปลายทางยังไงล่ะ

แต่อนาคตก็เป็นเรื่องที่ไม่แน่นอนจริงๆนั้นแหละ คิดว่าคนหนึ่งคนมันจะต้องมีความเชื่อมั่นและมีความหวังมากมายขนาดไหนกันถึงจะสามารถวางแผนอนาคตได้แบบตรงเผง? จริงๆเราก็ยังแอบคิดอยู่เลยนะว่า ถ้าเราอดทนแล้ววิ่งต่อไปอนาคตที่ดีมันจะรอเราอยู่ ยกตัวอย่างจากเหตุการณ์วันนี้ที่ได้ไปเจอมา เราสั่งคาปูชิโน่แต่ดันลืมบอกพนักงานว่าหวานน้อย สุดท้ายเราก็ไปดูหนังและเดินเล่นจนเหงื่อแตกและเกือบจะหน้ามืด ระหว่างนั้นก็ไม่ได้หามื้อเย็นทานด้วย เจ้าน้ำตาลในกาแฟที่เราไม่ได้สั่งลดจำนวนมันลงคงจะส่งผลให้เรากลับถึงบ้านได้แบบยังมีพลังงานเหลือส่งให้สมองใช้ล่ะ

กับเรื่องนี้เหมือนกันเราก็ได้แต่หวังว่าถ้าเราเลือกที่จะเดินต่อไปก็ขอให้มันเป็นทางที่จะมีประโยชน์ต่อเราในอนาคตข้างหน้าก็แล้วกัน

-หวังนะ หวังว่าสักวันบนทางที่วิ่งมาอย่างเหน็ดเหนื่อยและบอบช้ำนี้จะมีเป้าหมายปรากฏขึ้นมาให้เราได้รู้สึกถึงมันบ้าง-

ก็ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้กำลังต่อสู้อยู่กับอะไร แต่ถ้าเราถอยหนีก็ไม่คิดว่าจะหนีมันพ้น ถ้าเราทิ้งเอาไว้แบบนี้มันก็จะไม่หายไป มีทางเดียวคือเราต้องสู้กับมัน และแน่นอนว่าเราจะต้องไม่ตาย ใช่ ตอนนี้ก็แค่ต้องเชื่อใจตัวเองแล้ววิ่งต่อไป ถึงจะยังไม่มีคำตอบแต่สักวันต้องได้เจอแน่ๆ ชีวิตเป็นของเราก็ใช้มันซะ ความเจ็บปวดที่ได้รับมันก็คือคุณครูที่คอยสอนเราดีๆนี่แหละ อย่าไปกลัวเลยนะ เรามันยังเด็ก

-เลิกกังวลซะ เพราะยังไงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี อย่าถอยหลังเข้าคลองในจิตใจตัวเอง-

ณัชฐกาญจ์ 23:52

03:32(edited) วันที่เกรด BSC ออก